Er zijn veel pogingen geweest om een digitale valuta te creëren tijdens de jaren ’90 -technologie, met systemen zoals Flooz, Beenz en DigiCash die op de markt verschenen maar onvermijdelijk faalden. Er waren veel verschillende redenen voor hun falen, zoals fraude, financiële problemen en zelfs fricties tussen werknemers van bedrijven en hun bazen.
Met name gebruikten al deze systemen een Trusted Third Party-aanpak, wat betekent dat de bedrijven achter hen de transacties hebben geverifieerd en gefaciliteerd. Vanwege het falen van deze bedrijven werd het creëren van een digitaal geldsysteem lange tijd als een verloren zaak gezien.
Begin 2009 introduceerde een anonieme programmeur of een groep programmeurs onder een alias Satoshi Nakamoto Bitcoin. Satoshi beschreef het als een ‘peer-to-peer elektronisch kassasysteem.’ Het is volledig gedecentraliseerd, wat betekent dat er geen servers bij betrokken zijn en geen centrale controlerende autoriteit. Het concept lijkt sterk op peer-to-peer-netwerken voor het delen van bestanden.
Vreemde Bitcoins
Een van de belangrijkste problemen die een betalingsnetwerk moet oplossen, is dubbele uitgaven. Het is een frauduleuze techniek om hetzelfde bedrag twee keer uit te geven. De traditionele oplossing was een vertrouwde derde partij – een centrale server – die de balans en transacties bijhield. Deze methode bracht echter altijd een autoriteit met zich mee die fundamenteel in controle was over uw geld en met al uw persoonlijke gegevens bij de hand.
In een gedecentraliseerd netwerk zoals Bitcoin moet elke deelnemer deze taak uitvoeren. Dit gebeurt via de Blockchain – een grootboek van alle transacties die ooit binnen het netwerk zijn gebeurd en voor iedereen beschikbaar zijn. Daarom kan iedereen in het netwerk het saldo van elke account zien.
Elke transactie is een bestand dat bestaat uit de publieke sleutels van de afzender en ontvanger (portemonnee-adressen) en het aantal overgedragen munten. De transactie moet ook worden afgetekend door de verzender met zijn privésleutel. Dit is allemaal slechts basiscryptografie. Uiteindelijk wordt de transactie in het netwerk uitgezonden, maar deze moet eerst worden bevestigd.
Binnen een cryptocurrency netwerk kunnen alleen mijnwerkers transacties bevestigen door een cryptografische puzzel op te lossen. Ze nemen transacties, markeren ze als legitiem en spreiden ze over het netwerk. Daarna voegt elk knooppunt van het netwerk het toe aan zijn database. Zodra de transactie is bevestigd, wordt deze onherroepelijk en onomkeerbaar en ontvangt een mijnwerker een beloning, plus de transactiekosten.